Onze inspiratie
Laurel & Hardy
sterk in hun samenspel (1890-1965 / 1892-1957)
Stan Laurel en Oliver Hardy zijn waarschijnlijk het beroemdste slapstick-duo aller tijden.
"Waar Chaplin mij vaak ontroerde en Buster Keaton mij vaak omverblies met zijn stunts, vond ik de interactie tussen deze twee helden het allergrappigst. Vooral de herhaling van grappen tot in het oneindige zorgt ervoor dat ik nog steeds schuddebuikend van de bank afrol als ik weer iets van hun bekijk. Maar ook de semi-elegante dansjes en de prachtige zangstem van Hardy grijpen mij altijd aan".
Laurel & Hardy zijn ongeveer de uitvinder van het close-up gezicht-shot, waarbij een bepaalde expressie uitvergroot met de kijker werd gedeeld. De shots van een boos kijkende Hardy zijn beroemd. Het verhaal gaat dat die shots altijd aan het einde van een filmdag werden gemaakt: Op het moment dat Hardy in feite klaar was en dacht dat hij zich aan zijn favoriete potje golf kon gaan wijden riep Laurel (die vaak regisseerde) hem plots terug om die shots te maken, wetende dat de boosheid in het gezicht van Hardy niet gespeeld was en zo echt mogelijk overkwam.
Charlie Chaplin
meester en perfectionist in alles wat hij deed (1889–1977)
Charlie Chaplin, de absolute meester en misschien wel bekendste slapstick-ster. Er waren weinig mensen die zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen konden evenaren. Zijn perfectionisme ging absurd ver: niet alleen acteerde, regisseerde en editte hij al zijn werk zelf, hij schreef zelfs de muziek! Zijn beroemdste stuk is natuurlijk het lied “Smile” welke wij ook in onze voorstellingen op meerdere manieren ten gehore brengen.
Hij was zo ongelooflijk talentvol dat hij zichzelf viool en cello heeft aangeleerd. Het grappige was dat hij links was en tegen alle ‘regels’ rond viool spelen de viool met rechts en de stok met links hanteerde (in spiegelbeeld van wat men normaliter leerde).
"Er is natuurlijk te veel materiaal om op te noemen, heel Youtube staat er vol mee. Maar deze scène uit de onbekendere film "Goldrush" waarbij hij zijn schoenen kookt en op eet is één van mijn favorieten. (
bekijk hem hier). De schoenen waren overigens van drop gemaakt en de scène moest zo vaak overgedaan worden dat Chaplin en zijn tegenspeler spuugmisselijk werden en in hun leven geen drop meer hebben aangeraakt."
Fats Waller
grondlegger van moderne jazz piano (1904-1943)
In de jaren 1920-30 ontstaat de jazz, dat in de beginjaren helemaal in het teken staat van dans en entertainment. Eén van de grootste artiesten uit die tijd is Thomas “Fats” Waller. Vanuit zijn klassieke achtergrond op piano en kerkorgel verdiept hij zich in de ragtime en ontwikkelt zich tot stride-pianist met een ongeëvenaarde techniek, maar wordt vooral bekend als entertainer. Hij treedt op in clubs, shows en films, overal waar hij komt is het feest. Op een avond na zijn optreden in een club in Chicago wordt hij opgewacht door wat mannen.
Ze sommeren hem mee te gaan, en als hij dat eerst niet wil krijgt hij een pistool op zich gericht. Hij wordt geblinddoekt meegenomen in een auto en ergens achter een piano gezet. De blinddoek gaat af en in de kamer zit Al Capone. “Play us a song, Fats”. Hij speelt en er wordt een briefje van 100 dollar in zijn zak gestopt. “Play us another song, Fats”. Hij moet anderhalve dag blijven spelen en wordt dan weer geblinddoekt terug naar de stad gebracht, al zijn zakken volgepropt met briefjes van $100.
"Hij is grappenmaker en zingt gekke liedjes en als je goed luistert zit de muziek vol kleine grapjes. Hierdoor vergeet je bijna wat een onvoorstelbaar geweldige pianist en muzikant hij is, hij loopt niet te koop met virtuositeit, maar er zijn er maar weinigen die dit kunnen naspelen. En dan nog zal het nooit klinken zoals hij het deed."
Peter Sellers
(1925-1980)
Voor velen één van de beste komedianten uit de jaren ’60 en ’70. Hilarische gevechten, ongelukken en spraakverwarringen, zoals in zijn beroemde “Pink Panther”-reeks maar ook zeker beroemd om zijn imitaties van beroemde politici zoals Hitler of Henry Kissinger.
Dat hij mensen goed na kon doen gebruikte hij soms ook wel eens in zijn persoonlijke voordeel. Zo heeft hij zich in een interview met BBC radio producer Roy Speer, ooit voorgedaan als Kenneth Horn, beroemd van de radioshow Much-Binding-In-The-March. Hij was in die tijd gefrustreerd over de snelheid van zijn eigen carriere en besloot het heft in eigen handen te nemen. Speer noemde hem achteraf een “cheeky young sod” maar hij kreeg wel een auditie. Dit was ook het begin van zijn radio carrière. In October 1948 was Sellers een vaste radio performer, zo was hij te horen in Starlight Hour, The Gang Show, Henry Hall’s Guest Night en It’s Fine To Be Young.
Buster Keaton
‘The Great Stone Face’ (1895-1966)
Is minder beroemd geworden dan Chaplin of Laurel & Hardy, maar hoort toch tot de groten van de slapstick. Hij was eigenlijk een grote tegenpool van bovengenoemden omdat hij in tegenstelling tot de andere helden, die het groter maken van emoties door gezichtsuitdrukkingen en bewegingen als kunst hadden verheven, hijzelf juist alles wat hem gebeurde emotieloos onderging.
Hij is best bekend om zijn werk in ‘silent movies’ oftewel, de ‘stomme’ films. Zijn handelsmerk in die stomme films was fysiek comedy met consistente ‘deadpan’ expressie op zijn gezxicht. Daar heeft hij uiteindelijk ook zijn handelsnaam ‘The Great Stone Face’ aan verdient.
“Ongelooflijke stuntman, zeker als je bedenkt dat er nauwelijks trucage was en hij alle stunts zelf deed.”
Rowan Atkinson
(als Mister Bean) toegankelijke slapstick voor miljoenen kijkers
Hoewel hij de stijl van slapstick totaal in de moderne tijd heeft getrokken zijn de beginwaarden hetzelfde gebleven: Weinig spraak en scenes die per seconde hilarischer uit de hand lopen
Natuurlijk ook een van de weinigen die nog live on stage vastgelegd zijn en zijn ongelooflijke talent laat zien:
Het personage Mr. Bean is van oorsprong door Rowan Atkinson zelf bedacht in zijn studiejaren aan de universiteit van Oxford. Atkinson beschrijft Mr. Bean als ‘a child in a grown man’s body’.
Hij probeert constant problemen op te lossen maar komt gaandeweg in de knoop met zijn eigen oplossing. De immens populaire TV-serie is inmiddels, wereldwijd, door meer dan 18 miljoen mensen bekeken en heeft meerdere awards mogen ontvangen. Waaronder ook de Rose d’Or award. Dit grote succes is ook mede doordat Mr. Bean zo fysiek is. Er wordt weinig Engels in gesproken waardoor het ook begrijpelijk is voor mensen die de taal niet spreken.
Johnny Depp
(als Jack Sparrow) een dronke piraat met slapstick humor
Hoewel natuurlijk een uitstekend acteur in allerlei verschillende stijlen, is zijn rol als de piraat veruit het beroemdst. Hij heeft duidelijk het hele arsenaal aan slapstick bekeken en giet al die ervaring in een moderne versie
Homer Simpson
de vaderfiguur uit The Simpsons, of toch de clown?
Een cartoon-karakter als inspiratie? Jazeker! Bedenker Matt Groening heeft duidelijk naar alle slapstickfilms uit het verleden gekeken en in de animatieserie verwerkt.
Door de maker omschreven als ‘briljant in zijn stommiteit’.
Gene Wilder
(1933-2016)
Enigszins vergeten maar fantastische acteur uit de jaren ’70/’80. Was qua karakter eigenlijk heel zacht (terwijl de meeste slapstick-karakters juist vaak vrij harde persoonlijkheden hebben). Maar kon juist daarin ook heel duister zijn (bijvoorbeeld als de originele Willy Wonka).
Danny Kaye
(1911-1987)
Te veel hilarische films om op te noemen. Kreeg ook live op slapstick-wijze de massa door de knieën. Beroemd als instant-dirigent van het New York Philharmonic Orchestra:
